Ervaringsdeskundige Anne: “Zelden had ik mezelf als sterfelijk bestempeld”
Begin maart geeft Rutte een van de eerste persconferenties over COVID-19. Het voelt allemaal nog onwennig en onzeker. Het nieuws laat niet veel meer zien dan het aantal besmettingen en andere cijfers omtrent het virus. Ik heb het gevoel dat we nergens anders meer over kunnen praten en ik merk dat ik me steeds angstiger begin te voelen. Constant heb ik de drang om al het nieuws te volgen en van alles op de hoogte te willen zijn. Ik word er bang van. Kwetsbaar, dat is ook wat ik me voel. Want hoor ik nu eigenlijk bij de risicogroep?
Zonnig en zorgeloos
Om je mee te kunnen nemen in mijn verhaal, zal ik eerst wat meer over mezelf vertellen. Ik ben Anne Bakker, geboren in 1991 en opgegroeid in een klein Limburgs dorp. Ik kom uit een warm gezin waar ik al van kinds af aan een duidelijke boodschap meekreeg; volg je hart en trek jezelf niet teveel aan van de buitenwereld.
Als snel besef ik dat ik me anders voel dan anderen, ik wil namelijk meer uit het leven halen dan de gemiddelde persoon die ik ken. Groots en meeslepend, dat is wat ik wil. Mijn liefde voor talen en culturen ontdekken. Nieuwsgierigheid en het constant willen leren kennen van mensen brengt me op allerlei plekken op de wereld en uiteindelijk beland ik tijdens, en na, mijn studie in Abu Dhabi. Ik werk daar als Training Executive in een vijfsterrenhotel op de afdeling personeelszaken.
Ik voel me er gelukkig en fijn; ik ontmoet veel mensen met allerlei achtergronden en ben bezig om personeelsleden te helpen groeien in hun ontwikkeling. Voor mijn gevoel lag de wereld zonnig en zorgeloos aan mijn voeten. Ik zag mezelf dit een aantal jaar doen, dan doorgroeien om vervolgens weer te vertrekken naar een ander land. Op naar nieuwe kansen en avonturen.
Mijn wereld stond stil
Maar toen kwam er een onverwachte kink in de kabel. Al weken voel ik me ziek, zwak en misselijk, maar dit gevoel wuif ik constant weg. Onbewust negeer ik alle signalen van mijn lijf, totdat ik letterlijk niet meer kan: ik heb intense bloedingen en overal blauwe plekken. Ik voel me leeg en totaal opgebrand. Ik kan echt niks meer en val letterlijk neer.
Op 22 oktober 2016 word ik opgenomen in het Sheikh Khalifa Medical City Hospital. Binnen een paar dagen krijg ik de diagnose van acute promyelocyten leukemie. Een naam die ik nog steeds nauwelijks kan uitspreken, maar die eenvoudig vertaald op een zeldzame vorm van bloedkanker neerkomt. Zelden had ik mezelf als sterfelijk bestempeld, maar dit was een moment om daar met volle bewustzijn bij stil te staan. Al dringt de harde werkelijkheid eerlijk gezegd nog steeds niet echt tot me door. Om ermee te kunnen dealen, maak ik er maar grappen over.
Terug naar huis
Na intense behandelingen in het ziekenhuis in Abu Dhabi, besluit ik om terug te gaan naar Nederland en vervolg ik mijn traject in het Radboudumc. Na een jaar word ik schoon verklaard. Het voelt als een nieuwe start en vol goede moed pak ik de draad weer op. Dit blijkt echter helemaal niet zo makkelijk. Ik mis de aansluiting met leeftijdsgenoten, sta anders in het leven dan voorheen en voel me vooral heel erg leeg. Mijn angsten en pijn kan ik nauwelijks delen met de mensen om mij heen. Ik ben tenslotte toch ‘schoon’? Ik moet toch blij zijn en weer intens van het leven genieten? Waarom ervaar ik dit dan niet zo? Hoe kan het dat ik constant moe ben? Wat doe ik verkeerd? De twijfel wordt steeds groter en het accepteren van het feit dat ik kanker heb gehad, wordt met de dag moeilijker. Ik probeer zo goed mogelijk mee te doen met het ‘normale’ leven maar kom tot de pijnlijke conclusie dat het niet lukt.
Hulptroepen
Uiteindelijk zoek ik hulp en dat brengt me een stap verder. Via het Radboudumc kom ik bij Emma at Work terecht. Een organisatie die jongeren met een chronische fysieke aandoening ondersteunt naar een zelfstandige toekomst. Het persoonlijke contact voelt fijn en Anouk, een van de consultants van Emma at Work, overtuigt mij om mee te doen met het mentorprogramma Jouw Netwerk Werkt. Ik word gekoppeld aan de Driessen Foundation en krijg Saske de Koning als mentor aangewezen.
Ik voel direct een goede klik met Saske en in korte tijd maken we mooie stappen. Het onderwerp ‘dromen’ staat voor ons centraal. En dan met name weer dúrven dromen. Saske daagt me uit om anders naar mijn toekomst te kijken en helpt me stapje voor stapje om dromen uit te laten komen. In de maanden die volgen hebben we intensief contact en kan ik regelmatig een training bijwonen.
En toen was daar corona
Het COVID-19 virus kwam ineens om de hoek kijken en riep toch wel weer wat angst en onzekerheid op. Want hoor ik nu eigenlijk ook bij die kwetsbare risicogroep? Inmiddels weet ik dat ik, gezien mijn medische achtergrond, gewoon extra voorzichtig moet zijn en daarom blijf ik zoveel mogelijk binnen. Maar binnenblijven, betekent niet dat je niks kunt doen. In deze periode merk ik dat naar binnen kijken, naar jezelf durven kijken en eigenlijk echt te onderzoeken wat je voelt heel erg belangrijk is. We hebben niet constant afleiding nodig. Ik heb minder sociale contacten op het moment, ik hoef op minder plekken aanwezig te zijn en daardoor voel ik me minder opgejaagd. Hoe gek het misschien ook klinkt maar in deze periode van onzekerheid, pijn en verdriet, ervaar ik ook oprecht de rust. Ik heb de rust om – op gepaste afstand – goede gesprekken te voeren met familie en vrienden, leuke dingen te doen met mijn vriend, naar de vogels te luisteren en het allerbelangrijkste: naar mezelf te luisteren.
Ik blijf dromen
Het mentorprogramma van Emma at Work wordt verlengd en daar voel ik me goed bij. Regelmatig zijn er online meetings, kan ik online cursussen volgen en is er altijd ruimte voor een contactmoment. Wat deze coronacrisis ons in de toekomst gaat brengen is nog onzeker. Maar voor nu brengt het me angst en rust tegelijkertijd. En ondanks dat ik dat soms moeilijk vind, kan ik mij daar raar genoeg, ook bij neerleggen. De grote dromen die ik had kan ik niet meer waarmaken. Ik moet ze bijstellen en accepteren dat mijn toekomst anders zal verlopen dan gehoopt. Dat vind ik een moeilijk proces waar ik dagelijks mee worstel. Maar ondanks het verdriet dat ik voel, houd ik goede moed en probeer ik te kijken naar manieren om mijn bijgestelde dromen uiteindelijk waar te maken.