Februari 2024, de wereld op z'n kop
De wereld op z'n kop voor mijzelf, mijn gezin maar eigenlijk alle naasten om ons heen. Ik heb me nooit goed gerealiseerd wat de diagnose kanker allemaal teweeg brengt. En nu werden we er zelf keihard mee geconfronteerd. Borstkanker en helaas de lelijkerd onder de borstkanker varianten die er zijn. Een lelijkerd waarvan de kans op terugkeer groot is... Dat maakte dat we er met gestrekt been in moesten met pittige behandelingen die een behoorlijke poos zouden gaan duren. Toen er gezegd werd, 'misschien wel meer dan een jaar' kon ik alleen maar denken 'Hoe ga ik dit doen?'. Een jaar lang... Geen werk, geen feestjes, een jaar lang (en misschien nog langer) patiënt zijn. Hoe doe ik dit? Daar bestaat helaas geen handleiding voor...
Overgeven aan wat NU is, dat is de grootste les die ik geleerd heb. We hebben bij aanvang van het traject aardig moeten incasseren, maar helaas bleef het daar niet bij. De lelijkerd heeft namelijk laten zien hoe lelijk het kan zijn. Al met al is mijn toekomst nog wat onzekerder geworden dan bij aanvang gedacht werd en dat was toch wel de grootste klap in het hele proces. Een mooie les die ik hierin geleerd heb is het toelaten van de angst voor wat er mogelijk kan gebeuren. Het gaat om het schipperen tussen die angst en het vertrouwen in de toekomst. Naarmate de tijd verstrekt durf ik gelukkig weer meer te vertrouwen op de toekomst!
Het nu, een jaar later
De behandelingen lopen nog steeds en medio april zal ik naar verwachting mijn laatste chemokuur afronden. Deze kuur is gelukkig milder dan de eerste twee en ik voel mijn energie weer met hele kleine stapjes terugkomen. Met de nadruk op kleine stapjes, want ik realiseer me heel goed dat ik nog een lange weg te gaan heb.
Ik ben eind oktober aan de laatste kuur begonnen en voelde vrij snel dat deze kuur er veel minder in hakte dan de eerdere behandelingen. Ik begon met te vervelen thuis! Super saai natuurlijk, maar wel een heel goed teken. Gedurende het hele traject ben ik bijna wekelijks een kopje koffie gaan drinken op het werk dus de verbinding was er zeker, maar ik kreeg naarmate deze kuur vorderde behoefte aan meer.
Ik voel zo sterk dat ik in een nieuwe fase terecht gekomen ben. De fase waarin ik de patiënt rol kleiner mag gaan maken en mijn andere rollen weer stap voor stap mag gaan vervullen. Het voelt echt als een kantelpunt in het hele traject.
Zo ga ik binnenkort mijn opleiding familieopstellingen weer oppakken en heb ik in november een dagje mee kunnen draaien. De opleidingsdag was heerlijk. Even helemaal geen patiënt zijn en vol in de materie duiken! Maar wat nog het leukste was... ik stond op de weg daarnaartoe in de file! Mensen zullen misschien denken 'die is niet goed wijs', maar ik heb hier met een hele grote glimlach van genoten! Voor mij was dit het ultieme gevoel van weer onderdeel zijn van de 'gewone wereld'.
Werk als medicijn
Na een aantal hele fijne gesprekken op het werk hebben we besloten dat ik vanaf januari dit jaar heel langzaam weer ga opbouwen. Dinsdag 7 januari was het dan zover. Met een lichte zenuwachtige kriebel in mijn buik rij ik naar de campus. Ik ben hier nog heel veel geweest tijdens het ziek zijn, maar vandaag voelt echt wel anders. Mensen die me een beetje kennen weten hoeveel energie ik krijg van andere mensen om me heen. Dit kostte me echter teveel energie gedurende het intensieve traject, maar nu voelt het anders. Ik krijg de lach niet van mij gezicht, zo fijn vind ik het om weer onder collega's te zijn. Ik voel nu heel sterk dat werk positief gaat bijdragen aan mijn herstel. Ik sta te popelen om weer wat zaken op te pakken, maar voor nu is het aanwezig zijn een groot cadeau.
Chemobrein is een woord wat ik tegenwoordig veel gebruik. Soms als grap en excuus, maar het bestaat wel degelijk. Ik was (en ben nog steeds) erg benieuwd wat voor cognitieve gevolgen ik ga ervaren. Gelukkig heb ik al kunnen ervaren dat als ik ergens in duik, mijn brein echt wel aan gaat en ik op scherp kan staan. Ik maakte bijna een vreugdedansje toen ik dat voor het eerst weer ervaarde.
Voor mij voelt werk, naast de chemo, echt als medicijn momenteel. Gewoon weer collega Saske zijn geeft mij echt de energie die ik nu nodig heb.
Valkuilen
Uiteraard liggen er valkuilen op de loer. In mijn enthousiasme wil ik veel meer dan ik nu aankan qua energie. Het wordt een ontdekkingsreis van voelen wat wel en niet gaat, waarbij grenzen bewaken een uitdaging zal zijn. Maar ook hierin heb ik vertrouwen. Mijn lichaam liet me in de steek door de diagnose, maar ik heb afgelopen jaar meer dan ooit leren vertrouwen op mijn gevoel en de signalen die mijn lichaam geeft. Gelukkig kennen de collega's om me heen ook mijn valkuilen en weet ik zeker dat zij mijn grenzen mee bewaken. Daarnaast heb ik goede begeleiding bij het re-integreren door een specialistische organisatie voor mensen met en na kanker. In maart start ik met een intensief oncologisch revalidatieprogramma. Dit alles samen geeft me vertrouwen dat ik ergens dit jaar vol in mijn kracht kan staan. Maar gek genoeg voel ik me nu, na alles wat ik nu achter de rug heb, krachtiger dan ooit!