Blijven werken of loslaten: hoe de Werkpoli Maaike ondersteunde bij de ziekte van Parkinson

Toen Maaike Hoogendoorn (41) in mei 2020 merkte dat haar looppatroon zonder duidelijke aanleiding veranderde, begon ze aan een lange zoektocht naar antwoorden. Als ervaren medewerkster in de branche adviesdrogisterij, waarin ze al 25 jaar met veel plezier werkte, was ze gewend mensen te adviseren over gezondheid. Maar nu had ze zelf vragen waar ze niet meteen een antwoord op kon vinden.

“Je merkt dat iets niet klopt, maar je weet niet waar je moet beginnen,” vertelt Maaike. Via haar huisarts kwam ze uiteindelijk terecht bij een neuroloog in haar woonplaats. Na anderhalf jaar kreeg ze een second opinion van het Radboudumc: Parkinson. “Met die diagnose viel alles op z’n plek, maar het was ook een keerpunt. Wat betekent dit voor mijn leven?” 

De Werkpoli als baken van rust

Toen Maaike via het Radboudumc hoorde over de Werkpoli, was dat voor haar een belangrijke stap. Het is een initiatief dat jonge mensen met de Ziekte van Parkinson ondersteunt bij het behouden van hun werk of, wanneer nodig, hen begeleidt naar een waardig afscheid van het arbeidsproces. Daarnaast speelt het betrekken en informeren van werkgevers over de impact van Parkinson en de bijbehorende uitdagingen een belangrijke rol.

“De Werkpoli gaf mij richting in een chaotische periode. Ze lieten mij zien wat mogelijk was en hielden een eerlijke spiegel voor,” vertelt Maaike. Herman Bartstra, de arbeidsgeneeskundige, speelde hierin een sleutelrol. “Hij was eerlijk, realistisch en zag dingen die ik zelf niet kon zien. Hij hielp me inzien dat de balans tussen werk en privé zoek was.”

Met begeleiding van de Werkpoli en vastberaden eigen initiatief, zoals het inschakelen van een ergotherapeut, bracht Maaike haar energiehuishouding in kaart. Deze inzichten waren cruciaal bij het nemen van een moeilijke, maar noodzakelijke beslissing: stoppen met haar werk. In oktober 2024 nam ze afscheid van haar baan. “Het werk gaf me geen energie meer. Het kostte me alleen nog maar kracht. Dankzij de Werkpoli voelde ik me gesteund om deze stap te zetten.”

Een nieuw perspectief

Het leven na haar betaalde baan ziet er anders uit, maar Maaike heeft geleerd haar energie anders in te zetten. Ze bokst twee keer per week in een speciale Parkinson-groep, geniet van fotografie en denkt na over vrijwilligerswerk. “Het is fijn om iets voor de maatschappij te kunnen betekenen, maar nu op een manier die bij mij past.”

Voor Maaike was de Werkpoli niet alleen een bron van praktische ondersteuning, maar ook een plek waar ze zich gehoord voelde.  Daarom is ze gemotiveerd om mensen te informeren over het initiatief. “Ik denk dat werkgevers actiever betrokken kunnen worden,” vertelt ze. “Mijn werkgever wist niet eens dat de Werkpoli bestond.”

Een boodschap voor anderen

Aan lotgenoten heeft Maaike een belangrijke boodschap: “Bouw een netwerk op, zowel sociaal als professioneel. Zoek mensen die je kunnen helpen en wees niet bang om hulp te vragen.” Voor werkgevers en zorgverleners heeft ze een oproep: “Verdiep je in wat een ziekte als Parkinson betekent voor een werknemer. De Werkpoli kan daarin een verschil maken, maar er is meer nodig om werknemers te ondersteunen.”

Maaike kijkt met een positieve blik naar de toekomst. “Parkinson is niet het einde, het is een nieuw hoofdstuk. Dankzij de Werkpoli voel ik me gesteund in mijn keuzes en heb ik geleerd dat werk niet altijd in een betaalde vorm hoeft. Het gaat erom wat je toevoegt, voor jezelf en anderen.”

Met dit verhaal hoopt Maaike anderen te inspireren en bewustwording te creëren over Parkinson en de beschikbare ondersteuning van de Werkpoli. “Het heeft mijn leven veranderd. En ik gun iedereen die steun.”